Indepth
De MGC was gebaseerd op de MGB en was bedoeld als vervanging voor de Austin-Healey 3000 die, toen de MGC in 1967 werd aangekondigd, zijn tijd had gehad. Hij werd aangedreven door een in-line, zescilinder, pushrod, OHV-motor met een capaciteit van 2912 cc die 150 pk kon ontwikkelen. Zowel roadster- als GT-versies van de MGC waren beschikbaar.
De MGC had een van de bestverkochte sportwagens aller tijden moeten worden, omdat hij in concept een veel betere prestatie bood dan de MGB waarop hij was gebaseerd, voor een vergelijkbaar lage prijs. Maar helaas was de MGC van korte duur, want in 1969 werd hij uit het MG-assortiment geschrapt. Het lijdt geen twijfel dat de slechte ontvangst door de pers de verkoop had beïnvloed, en tegen die tijd was MG opgenomen in de British Leyland-groep, waar Triumph-producten de voorkeur kregen.
Tegen de tijd dat de MGC werd geïntroduceerd, had Abingdon de controle binnen British Leyland verloren. En de nieuwe zescilinder-in-lijn motor van de MGC bleek ongeveer 25 kg te zwaar te zijn. Men vond dat de auto die de Austin-Healey 3000 moest vervangen de Abingdon-touch had verloren, maar zijn andere kwaliteiten hebben ervoor gezorgd dat hij vandaag de dag nog steeds erg gewild is. De slechte ontvangst van de MGC door de pers heeft ongetwijfeld de productieduur verkort. Er was destijds veel weerstand tegen alles wat uitging van het oude BMC-onderdeel van de groep en het duurde slechts een maand of zo voordat de raad van bestuur een beslissing nam over de toekomst van het model. De MGC werd in 1969 uit het assortiment gehaald, terwijl de TR6 tot 1976 bleef bestaan.
Veel mooie exemplaren van de GT- en roadsterversies zijn nu in het bezit van liefhebbers. Tegenwoordig zijn ze een veelgevraagd model in roadster- of GT-versies voor degenen die op zoek zijn naar een goede toerwagen of als basis voor een competitieauto. Veel van de aanvankelijke kritiekpunten op de auto zijn in de loop der jaren opgelost met de toepassing van moderne technologie.